Notatki #1 – Pamiętniki z wakacji

Często mam dylemat: czy nazywać siebie pracoholikiem, czy mówić, jak kocham to, co robię. W każdym razie udało się – w końcu – oderwać od codziennej rzeczywistości. Oczywiście laptopa i smartfona i Internet wziąłem ze sobą (wcześniej wspomniany dylemat). Niemniej jednak na chwilę zamieniłem góry na morze.  To naprawdę wystarczy, aby odpocząć. 

Kierunek – Trójmiasto. Czekała nas, z pozoru, długa podróż pociągiem – aż 11 godzin! Ale sami wiecie, są sposoby, aby droga stała się krótsza. Nie był to wypad z gatunku planowanych pół roku wcześniej. Jedziemy? Jedziemy! Tak wyglądała procedura układania harmonogramu wycieczki. Los chciał, że trafiliśmy do pociągu z niedoszłymi uczestnikami Openera. Sama młodzież. To znaczy młodzież ... jak ktoś jest ode mnie młodszy o 3-4 lata, to czuję ogromną przepaść. Patrząc przez pryzmat: zachowania, ubioru, wyznawanych wartości. Cytując klasyka: Czy to świat jest zły, czy Ty? 

Godzina 6 ileś tam – jesteśmy na miejscu. Szybko do mieszkania, wyspać się. Następnie na plażę, a na wieczór "kluby". Zawsze mam mieszane uczucia związane z takimi wyjściami, ale na wakacjach chyba trzeba. Poszliśmy na imprezę z gatunku "Trap". Generalnie wiem co to jest, aż takim dziadem nie jestem. Jeden z rodzajów rapu, wywodzący się z najgorszych melin w USA. Tylko w Polsce, jakoś dziwnie się przyjęło, że trap to muzyka dla dzieci z bogatych rodzin. A sama dyskoteka? Najgorsze gówno na jakim byłem. Nigdy więcej, ale miałem czas (i kondycję fizyczną), aby poobserwować ludzi, tych młodszych o kilka lat ode mnie. Fajnie skakali – na tym zakończę refleksję, aby was nie zadręczać. 

Widok morza ... Dla niego warto rzucić wszystko. A przynajmniej ja tak miałem, ponieważ ostatni raz widziałem morskie fale z 13 lat temu? Coś takiego, sporo w każdym razie. Po głowie najczęściej chodził mi wiersz Leopolda Staffa – "Wieści Morza":

W dzień biały morze śpiewa, szepce i szeleści, 

Samemu sobie jeno gwarząc opowieści. 

Kto się w nie wsłucha, słyszy w jego dziwnym szumie 

Dalekie, tajne głosy, których nie rozumie. 

Ale po nocy ciemnej, wśród pomrocznej głuszy 

Morze prawi wybranym o swej wielkiej duszy. 

I kto w swej piersi prawdom nieznanym nie przeczy, 

Umiejąc słuchać głosów niewidzialnych rzeczy, 

I samotnością łaskę swej jawie wysłuży, 

Temu morze się zwierza, wieści, z duszy wróży, 

Iż, utopiony sercem w oszołomnej pieśni, 

W zachwycie najpiękniejszą bezsenną noc prześni. 

A gdy upojonemu wiedzą w morskim wietrze 

Z oczarowań zawrotnych powieki świt przetrze, 

Co złotą obietnicą słońca się uśmiecha: 

Ujrzy, jak łowiąc nocy pierzchającej echa 

Wypływają z dniejących wód tajnej głębiny 

W sen o pieśni Ariona wsłuchane delfiny. 

Od dzieciaków jadących na Openera, przez kluby nocne, aż do Morza Bałtyckiego i Leopolda Staffa – takie to właśnie były wakacje. Baterie naładowane na kolejne miesiące, bagaż pomysłów i wspomnień jest – wracamy do stolicy Podbeskidzia pełni wigoru i w świetnej formie (a raczej kondycji, tej psychicznej). 

2.07.2019 r. – 6.07.2019 r. 

***

"Notatki" to nowa seria na moim blogu. Luźne przemyślenia. Czasem będzie tu zabawnie, raczej rzadziej poważnie. Raczej krótsza forma niż dłuższa